Rootsville

Goezot in 't Hofke #15 dag 3 Hofke van Chantraine Oud-Turnhout (03-06-2018) reporter: Marcel - photo credits: Freddie info organisatie: Goezot info band: Rootbag (NL) - Ghalia & Mama's Boys (B/US) - Jetbone (SE) - Selwyn Birchwood (US) - Pokey LaFarge (US) - Boogie Beasts (B) - Riverside stage: Jake La Botz (US) © Rootsville 2018

“Goezot” is ondertussen één van mijn favoriete festivals geworden. Leuke locatie, een goed programma, meer moet een mens niet hebben. Oei, ik zou bijna de “pulled pork” vergeten die in de foodstand wordt geserveerd. Altijd een goede reden om de verplaatsing te maken mijn gedacht. Niks voor niks één van de gezelligste festivals uit de Kempen !

Dit jaar was geen uitzondering, want de organisatie kon weer uitpakken met een schitterende affiche. Het was mooi weer en het publiek was paraat. Om organisatorische reden was er wat geschoven met de uren van de gigs, waardoor er vroeger werd begonnen.

Het Nederlandse trio Rootbag mocht de dag openen op de frontstage. De band bestaat uit Richard van Bergen (gitaar & zang), Jody van Ooijen (drums) en Roelof Klijn (bas & zang). In 2017 verscheen hun tweede album “Walk On In” op het Belgische Naked label, en het was een voltreffer van formaat. Het trio weet prefect de sexy grooves van New Orleans met swampy rhythm & blues te combineren tot een Rootbag-style gumbo soup. Rauw, intens, soulful en groovy! Mooie keuze om iedereen onmiddellijk in de mood te brengen.

Stilaan begon het volk toe te stromen onder de klanken van Jimmy Reed’s ‘What You Do To Me’. Van Bergen bracht een zeer gevarieerde set met ‘Can’t Keep Up’, het funky ‘When He Comes’ of ‘Right On Time’. Op tijd een stond een boogie en wat shuffles om duimen en vingers af te likken. Mooi om te starten en dat vonden de aanwezigen ook en gelijk hadden ze.

Normaliter hadden we ons nu naar de Riverside stage moeten begeven voor het eerste deel van Jake La Botz, maar wat veranderingen in het programma maakten dat we aan de mainstage bleven staan voor één de van nieuwste Belgische sensaties van het ogenblik en een hype in Louisiana en omstreken, met name Ghalia & Mama’s Boys. Het gaat enorm snel voor Ghalia Vauthier, haar carrière loopt als een sneltrein.

Voor wie haar nog niet moest kennen, Ghalia is een talentvolle blues zangeres/songschrijfster uit Brussel. In 2016 zag ze in New Orleans Johnny Mastro & the Mama’s Boys aan het werk, de band die een paar jaar geleden de blueszondag in’t Hofke nog op magistrale wijze afsloot. Ze was meteen verkocht voor hun rauwe, intense blues. Ze besloten samen een plaat te maken en deze kwam vorig jaar uit onder de titel “Let the demons out. Schitterende schijf by the way. Het was nu deze plaat die ze kwam voorstellen.

We zouden het geweten hebben want Ghalia besloot om haar demonen los te laten met hoe kan het ook anders ‘Let the Demons out’. Een orkaan raasde over ’t Hofke. Zeer energiek optreden met heel weinig rustpunten. Smokestack Brown liet zijn slide huilen over de snaren van zijn gitaar waarbij Ghalia zich zeker en vast niet onbetuigd liet. Hoe meer je ze ziet, hoe meer je opmerkt dat de band tussen de muzikanten sterker wordt. Johnny mocht dan even een nummer zijn ding doen waarna Ghalia terug de bühne opkwam voor een geweldige ‘Hiccup Boogie’ en ‘4am Fried Chicken’. Ondertussen roffelde Christophe Gaillot dat het een lieve lust was en bleef Dean Zucchero zijn eigen coole zelve . Een meer dan verdiende bisser was haar deel en we kregen dan ook ‘Can’t You See’ op een schoteltje waarbij Ghalia de schoenen uitschopte en een rondje op de toog ging staan zingen. Hell yeah!!!

Tussen de optredens door kon men steeds terecht aan de Riverside stage waar de hele dag niemand minder dan Jake La Botz zijn kunsten zou vertonen. Jake is een Amerikaanse singer-songwriter en acteur uit Chicago, Illinois. Hij leerde in Chicago de blues uit eerste hand spelen van de laatste vooroorlogse blueshelden David “Honeyboy” Edwards en Homesick James. Zijn laatste plaat “Sunnyside”, met schitterende dingen als ‘Feel No Pain’, ‘Hobo On A Passenger Train’ en ‘Everybody Got To Fall Down’ werd geproduceerd door Jimmy Sutton en uitgebracht op Jimmy's label Hi-Style records, is een echt pareltje. Zijn muziek noemt hijzelf “dark-blues” of “gospel-blues”.

En live bouwt Jake met zijn whiskey-soaked voice steeds een heel speciale film noir sfeertje op. Jake werd begeleid door Bernie Batke (Smokestack Lightnin') aan de bas en Frederik Van Den Berghe op drums. Veel diversiteit in zijn nummers, de tent zat dan ook stampvol en dat stoorde het optreden want er was enorm veel geroezemoes waardoor er veel goede dingen verloren gingen, Ik kreeg zowat de indruk dat alleen de eerste rijen geïnteresseerd waren, jammer want de kwaliteit van Jake’s optreden was zeer goed.

Na de eerste portie Jake La Botz was het tijd voor Jetbone. De mannen van deze Zweedse rock ’n roll band verslonden op jonge leeftijd de platenkasten van hun vaders, vol met southern rock en soul. Niet lang daarna maakten ze het uit met hun vriendin, stopten met hun baantjes, kochten een busje en keken nooit meer om. Vanaf dat moment tourden de Zweden door Europa en doen precies hetzelfde als hun helden uit de jaren 70; spelen, spelen, spelen. Voor liefhebbers van The Allman Brothers , Lynyrd Skynyrd en The Black Crowes. We mochten ons dus opmaken voor het steviger werk. Totaal onbekend voor mij deze langharige boys met Gurten Sjödin (Vocals, Bass), Alin Riabouchkin (Vocals, Guitar ), Sebastian Engberg (Guitar ),Rasmus Fors(Keys) en Albin Linder (Drums). Er was ook een zangeres mee afgereisd, wiens stem met moeite over het gitaargeweld heen kwam.

Gezien de povere kwaliteit van mijn Zweeds moet ik u echter haar naam schuldig blijven. Zoals ik al placht te zeggen tapten deze mannen uit een steviger vaatje en wie mij wat kent weet dat dit niet echt mijn ding is. ‘Don’t Hold Me Back’, ‘It’s A Riot’, ‘All For Your Money’ of ‘Woman’ zijn een greep uit hetgeen er door de speakers raasde. Hoewel men spreekt van funk en soul was daar in het optreden niks van te merken. Tijd om iets te grabbelen om te eten om uiteindelijk vast te stellen dat de laatste twee nummers voor mij het beste waren met ‘Let It Shine’ gestoken in een gospel/boogie kleedje en ‘Somebody To Love’. Het minste van de dag maar aan de vele positieve reacties te horen waren er velen met een ander gedacht.

Gelukkige konden we ons hierna optrekken aan het optreden van de heer Selwyn Birchwood uit de U S of A. Deze 33-jarige Amerikaanse bluesgitarist, zanger en songwriter met opvallend afrokapsel is afkomstig uit Tampa, Florida. Hij nam zijn eerste gitaar ter hand toen hij 13 was. Zoals zoveel gitaristen ontdekte hij een paar jaar later Jimi Hendrix. Selwyn probeerde Hendrix niet wanhopig te imiteren, maar zou op zoek naar de roots van diens muziek. Het is zo dat hij King, Waters, Lightnin’ Hopkins en later Buddy Guy zou ontdekken. Die laatste noemt hij zelf zijn belangrijkste invloed. Hij is een virtuoos zowel op de elektrische gitaar als op de lap steel gitaar. Bovendien beschikt hij over een geweldige, soulvolle stem. We konden ons verwachten aan pure Chicago blues, southern soul en stevige boogie op z’n best. Dit is trouwens zijn enige optreden in de Benelux tijdens deze tour!

Selwyn had zijn vaste band bij, met name Huff Wright aan de bas, Regi Oliver aan de bariton sax en Courtney “Big Love” Girlie op drums. Dit was al veel meer mijn ding. We gingen van start met ‘Hoodoo Stew, een stukje gebracht op de lapsteel. Bij het benaderen van het podium stelde we vast dat Sylwin blootsvoets was en hij zou dan ook de volledige set zo uitspelen. Too hot blijkbaar. We kregen vooral een greep uit zijn , in 2017’ uitgebracht cd ‘Pick Your Poison’.

De opener was meer dan veel belovend en met ‘R We Krazy’ wisten we ook waar we verder aan toe waren. In ‘Even The Saved’ trakteerde Regi ons op een zeer warm klinkende saxpartij en liet ons genieten van zijn warme, volle basstem. Na het trage ‘Heavy Heart’ werden we getrakteerd op een pittige boogie met ‘Don’t Talk No Evil’. Het optreden bleef , voor mij, op een kwalitatief hoog niveau en we werden, na een ommetje van Selwyn door het publiek, kregen we ‘Guilty Pleasure’ als uitsmijter. Wat mij betreft 10 keer beter dan Jetbone en het klonk zoals blues moet klinken, maar wie ben ik, niet waar?

Mooie naam om bijna mee af te sluiten en één van mijn favorieten: Pokey LaFarge. Had zijn laatste concert in de Roma gemist en was daarom ontzettend blij dat de organisatie hem had weten te strikken voor Goezot. Pokey LaFarge is afkomstig uit St.Louis, Missouri, is één van die muzikanten die geboren zijn met een oude ziel. De western swing, vroege jazz, country en ragtime die hij maakt, lijkt rechtstreeks van een riverboat op de Mississippi in de jaren twintig of dertig van de vorige eeuw te komen. In zijn vroege tienerjaren ontdekte hij de oude blues van o.a. Skip James en Sleepy John Estes. In 2001 lift hij op 17-jarige leeftijd naar de westkust en verdient er zijn brood als “busker” op straat en in winkelcentra. Daarna vormt hij met Ryan Koenig en Joey Glynn de band “South City Three”. Met behulp van zijn buitengewoon goed geöliede band zorgt Pokey steeds weer voor een onvergetelijk avontuur vol vurige rootsy countryfolk, stokoude blues, humor en entertainment.

Pokey werd bijgestaan door Adam Hoskin aan de gitaar, Joe Glinn aan de contrabas en Matthew Meyer op drums. Wat een figuur is die man. Bij zijn opkomst dacht ik daar een cloon te zien van Buster Keaton, maar ik vermoed dat die niet zo goed kon zingen en overweg kon met de gitaar. We werden onmiddellijk overwelmd met zijn speciale stem en songs als ‘Better Man’, ‘Please Don’t Do It’, ‘All Night Long’ en het prachtige ‘Goodbye Barcelona’. Schitterend gewoon en ook het publiek hoorde dat dit top was. We waren echter nog niet aan het eind want met ‘I Wanna Be Your Man’, ‘Packin’ Up’ en de ‘La La Song’ strooide Pokey met parels. Onderweg lieten zijn muzikanten zich niet onbetuigd, vooral Adam Hoskin liet mij een geweldige indruk na met zijn wonderlijk gitaarspel. Pokey zelf steekt ook veel variatie in zijn gitaarspel waardoor het geheel zeer aangenaam wordt om naar te luisteren. Ik denk bijvoorbeeld aan de prachtige ragtime in ‘Devil Ain’t Lazy’ of ‘I Got Loaded’. En toen gebeurde iets wat ik niet had verwacht, de man bracht een cover van Blame It On Vinnie…wacht…of is het net omgekeerd, ja, dat zat het wel zijn…’Hard Times Come and Hard Times Go’ en zoals verwacht waren de Oh oh oh’s niet uit de lucht. Pokey trakteerde ons nog op een leuke ‘Drinkin’ Whiskey Tonight’ als uitsmijter. Voorwaar een schitterende prestatie.

Next on stage en afsluiters van de dag, onze eigenste Boogie Beasts. Band naar mijn hart, het weze gezegd. Dit viertal was meermaals te gast bij Goezot. De band bestaat uit Jan Jaspers (gitaar en zang), Matthias Dalle (gitaar en zang), showman Fabian Bennardo (mondharmonica) en Gert Servaes (drums).

Dirty beats, hypnotiserende slide, huilende mondharmonica en fuzzy gitaren. Op eigenzinnige manier brengen ze hun versie van de elektrische delta-blues en zetten ze een uiterst smerige doch onweerstaanbare sound neer. Rauw en smerig dat zijn de Beasts. “Are You Ready To Boogie?” Op deze vraag altijd positief antwoorden als de Beasts aan het werk zijn. ‘Shake em’, ‘Boogie Chillun’, ‘Helter Skelter’ zijn nummers waarbij je de dansschoenen moet aan te trekken en stevig uit de bol moet gaan.

Alle duivels werden ontbonden en Fabian scheurde als een duivel over het podium, stevige fysiek moet de man hebben want ik vermoed dat hij na zo’n energieke performance stikkapot zit. Iedereen die was gebleven voor deze laatste act stond perplex en er werd duchtig geshaked en de hoofden gingen ritmisch op en neer. Dit noemen ze de prefecte party om af te sluiten.